Tag Archives: รักการอ่าน

ช่วงเวลาที่บ้านเมืองเกิดวิกฤต หลายคนพยายามแสวงหาทรัพย์สินไว้เพื่อที่จะได้สุขสบายไม่เดือดร้อนในวันข้างหน้า แต่ก็ยังมีบางคนที่เลือกที่จะสะสมวิชาความรู้ ตำรับตำราเท่าที่พอจะหาได้เก็บไว้เป็นทุนสำหรับวันข้างหน้าอยู่เหมือนกัน ช่วงปลายรัชสมัยของ จิ๋นซีฮ่องเต้ บ้านเมืองระส่ำระสายจากผลของการที่จิ๋นอ๋องไม่สนพระทัยในการบ้านการเมือง ปล่อยให้ข้าราชการทั้งน้อยใหญ่เสพสุขจากความลำบากของราษฎร ประกอบกับนโยบายการสร้างกำแพงเมือง ทำให้ต้องเกณฑ์ชาวเมืองมาใช้แรงงานเป็นหมื่นเป็นแสนคนจนเกิดความไม่พอใจไปทั่ว แม้เมื่อจิ๋นอ๋องสวรรคต บ้านเมืองก็ยิ่งตกอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย ที่ตำบลซื่อสุ่ยที่แสนห่างไกล มีกำนันผู้หนึ่งที่เป็นที่รักใคร่ของชาวบ้านชื่อ หลิวปัง เขาต้องโทษหนักเมื่อเกณฑ์ราษฎรไปสร้างกำแพงเมืองล่าช้า หลิวปังไตร่ตรองแล้วเห็นว่าถ้าขืนเข้าเมืองหลวงก็มีแต่จะต้องรับโทษตาย จึงคิดหนีเข้าป่าไปเสียดีกว่า ชาวบ้านหลายคนที่รักใคร่ในตัวหลิวปังจึงสมัครเข้าร่วมเป็นพรรคพวก รวมถึงเสมียนเล็กๆ คนหนึ่ง เสมียนคนนี้ต่างจากข้าราชการทั่วไปที่เมื่อว่างจากงานก็มักจะหาตำรามาอ่านศึกษาเพิ่มพูนความรู้ แทนที่จะเอาแต่เมาหัวราน้ำเหมือนคนอื่นๆ

ในชนบทที่ห่างไกลความเจริญ ยังมีครอบครัวชาวไร่ที่ประกอบด้วยหัวหน้าครอบครัวที่ไร้การศึกษา แต่กลับมีภรรยาที่อ่อนโยนและมีการศึกษา ทั้งสองมีบุตรชายและบุตรสาวอย่างละหนึ่ง ลูกชายคนโตได้รับการถ่ายทอดวิชาความรู้จากผู้เป็นแม่ที่รักการอ่าน ทำให้เขาอ่านหนังสือออกตั้งแต่อายุยังน้อย แม้จะมีเพียงแผ่นไม้และก้อนถ่านเท่านั้นที่เป็นอุปกรณ์การเรียน เมื่ออายุได้แปดขวบแม่ก็ตายจากไป ยังเป็นโชคดีของเด็กน้อยที่แม่เลี้ยงคนใหม่ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำ กลับรักและเอ็นดูเขากับน้องสาวเหมือนลูกของตัวเอง เธอสอนและให้ความรู้แก่เด็กทั้งสองอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะเด็กชายที่หัวไวอย่างน่าทึ่ง สิ่งที่เขารักมากที่สุดคือการอ่านหนังสือ แม้ทั้งบ้านจะมีเพียง คัมภีร์ไบเบิล เป็นหนังสือเพียงเล่มเดียว เขาก็อ่านซ้ำไปซ้ำมาจนจำได้ขึ้นใจ ความยากจนไม่ได้เป็นอุปสรรคขวางกั้นการรักการอ่านของเขา ในยุคสมัยที่หนังสือเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยและมีราคาแพง แต่ถ้าเด็กชายรู้ว่าบ้านไหนมีหนังสือ เขาก็ยอมเดินไกลหลายกิโลเพื่อไปขอยืมอ่านแค่สักครั้งก็พอ

การอ่านหนังสือสักเล่มสำหรับคนปกติอย่างเราๆ ท่านๆ ก็เป็นเรื่องสามัญธรรมดา แต่สำหรับคนตาบอดแล้ว การอ่านหนังสือสักเล่มนับเป็นเรื่องหนักหนาเอาการ ต้องอาศัยความพยายาม ต้องใช้ประสาทสัมผัสที่พิเศษมากกว่าคนปกติอย่างมาก กว่าจะเข้าใจเนื้อหาในหนังสือที่คนทั่วไปมองปราดเดียวก็รู้เรื่อง แต่ก่อนเก่านั้นหนังสือสำหรับคนตาบอดทำจากระดาษไข พิมพ์เป็นอักษรที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติและนูนขึ้นเพื่อให้สามารถสัมผัสรู้ได้ว่าเป็นอักษรใด ดังนั้นหนังสือปกติหนึ่งเล่มเมื่อถูกสร้างเป็นหนังสือสำหรับคนตาบอดแล้วจึงมีความหนามาก กว่าจะอ่านจบแต่ละบทก็กินเวลานาน และแสนลำบากเวลาเคลื่อนย้าย อีกทั้งการผลิตก็ยุ่งยาก จึงมีการผลิตน้อย ห้องสมุดหรือโรงเรียนสำหรับคนตาบอดเองก็ขาดแคลนหนังสือประเภทนี้ เด็กชายคนหนึ่งเกิดขึ้นในครอบครัวคนทำอานม้านอกกรุงปารีส โชคร้ายที่ที่เกิดอุบัติเหตุจนต้องเสียตาไปข้างหนึ่ง และเสียตาอีกข้างไปในเวลาต่อมา เด็กชายต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตในโลกมืดเพื่อมิให้เป็นภาระแก่ครอบครัว แต่ในสมัยนั้นก็นับเป็นเรื่องยากมากทีเดียว คนพิการส่วนมากจึงมักจะกลายเป็นขอทานในที่สุด

อันปัญญานั้นมีไว้อยู่กับตัวเสมือนดังมีศาสตราวุธอันคมกริบไว้ข้างกาย มีเรื่องเล่าถึงสตรีนางหนึ่งชื่อว่า เยโฮนาลา นางเป็นเพียงบุตรีของข้าราชการชั้นผู้น้อย เมื่อสิ้นบุญบิดาก็ต้องมาอาศัยอยู่กับญาติของมารดาที่กรุงปักกิ่ง ใช้ชีวิตอย่างขัดสนกับมารดาและน้องสาว เยโฮนาลา เป็นสตรีที่มีรูปเป็นทรัพย์ แม้ว่านางจะมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามแต่ก็มิได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ กลับมีปณิธานแน่วแน่ที่จะประสบความสำเร็จในชีวิต จึงหมั่นศึกษาตำรับตำราที่บิดาทิ้งเอาไว้ให้ ต่างจากน้องสาวที่มีความงามไม่แพ้กันแต่กลับมิได้ใส่ใจการเรียน หากยังสนใจเพียงเรื่องสวยๆ งามๆ ตามวิสัยสตรี ด้วยความงามของนางเยโฮนาลา ทำให้นางได้รับเลือกเข้าวังหลวงเพื่อรับการคัดเลือกเป็นนางสนม ตามปกติสตรีทั่วไปเมื่อได้รับการคัดเลือกก็มักจะตระเตรียมข้าวของตามประสาหญิง โดยเฉพาะเครื่องประทินโฉมและเสื้อผ้าอาภรณ์ แต่นางมิได้สนใจ กลับเลือกตำราเก่าของบิดาที่สะสมไว้ใส่ลงหีบ เมื่อมารดาเห็นเข้าจึงว่า เจ้านี้ประพฤติการผิดสตรีธรรมดา อันผู้ที่จะเข้าวังนั้นก็ชอบที่จะแสวงหาเครื่องประดับกาย แต่เหตุใดเจ้าจึงมัวแต่ค้นหนังสือของบิดาอยู่เล่า นางได้ยินดังนั้นจึงตอบแก่มารดาว่า